Tussen 18.00 en 20.00 uur werden de renners in geheel Franse stijl ontvangen op het marktplein in Westerhoven. Onder het genot van een wijntje, stokbrood met brie, crêpes en franse muziek werd afscheid genomen van het thuisfront. Met uiteindelijk 55 renners en een dozijn aan vrijwilligers (masseurs, catering, mecaniciens, fotograaf, cameraman etc) was, na de shirtpresentatie, om 21.00 uur het officiële uitzwaaimoment. Na een busreis van ruim 14 uur kwamen we rond 12.00 uur aan op de plaats van bestemming: Camping Le Meneque in Bedoin. Na een uitgebreide lunch in de zon stond de rest van de donderdag in het teken van het fietsen. Even 55 km peddelen, de omgeving verkennen, het wennen aan de ijle lucht en het klimmen tegen hellingen met stijgingspercentages van soms 14%. De masseurs handen na dat eerste ritje letterlijk en figuurlijk hun handen vol aan ons!
Op vrijdag wederom op de pedalen. Gezamenlijk zouden we naar Sault fietsen, zo’n 40 km verderop. Daar was een lunch verzorgd en daarna mocht ieder zijn/haar weg gaan. Of direct of via de andere 5 routes met een omweg terug naar onze camping. Ik besloot met een handjevol andere fanatiekelingen de langste route van 105 km terug te nemen. In die route zat de Mont Ventoux. Het zou gaan om een beklimming vanuit Sault dus van de makkelijke kant. Nou, ik kan je nu vertellen dat er geen makkelijke kanten aan die verschrikkelijke berg zitten! Afgezien van de stijgingspercentages is het daarnaast het natuurgeweld wat op je neerdaalt en je intens nietig maakt. Regen, dichte mist, een paar graden boven nul met een gevoelstemperatuur van dik onder de nul en dan natuurlijk de Mistral die, zo lijkt het, nooit van ophouden weet en op je vermoeide lichaam beukt. De laatste 7 km op het kale gedeelte van de berg waren dan ook zeer zwaar. Op de top kon je geen 2 meter meer voor je uit kijken. Na een paar minuten verbouwereerd om ons heen te hebben gekeken zijn we doorweekt en trillend van de kou over het natte asfalt afgedaald. Uiteindelijk stonden er 95 km op de teller. 10 minder dan gepland maar die konden mij gestolen worden. Dit ritje was in ieder geval een goede generale voor de volgende dag zullen we maar zeggen.
Zaterdag om 11.30 uur stond ik echter iets minder ontspannen aan de start. Ik wist immers wat er komen ging. Maar gelukkig wist ik toen nog niet alles anders had het spreekwoordelijke ‘lood in de schoenen’ het mij nog zwaarder gemaakt. De burgemeester van Bedoin schoot ons weg. Hij brabbelde wat woorden in het Engels (geloof ik) en toen was het ieder voor zich. In eigen tempo de berg op.
Start, daar gaan we.
Trappen, schakelen
Bochten
Nog hoger
Straaltjes zweet
Het kale stuk
Herinneringen
Gedachten
Meegevoerd met
die verdomde wind
Doorgaan
Één doel
boven komen
De top
Die onvergetelijke
Onmisbare
Herinnering…
De wind was beneden in het dorp al krachtig; laat staan wat het daarboven deed. Het was gelukkig wel droog en er scheen een flauw zonnetje. De eerste 13 km klimmen door het bos gingen best goed. De bomen hielden de wind nog enigszins in bedwang. Maar toen kwam het kale stuk waaraan de Mont Ventoux haar bijnaam, de Kale Berg, aan dankt weer in het zicht. Wat ik toen heb meegemaakt en gezien zal ik nooit meer vergeten. In een paar woorden was het de hel op aarde! Weer die mist maar vooral weer die wind. Orkaankracht. Windkracht 10 à 11 zorgde ervoor dat de, vooral lichter gebouwde fietsers, bijna van hun fiets werden geblazen. Sommige schuilden achter een muurtje dat in de bocht lag; anderen liepen omhoog, een enkeling trapte met het laatste sap in de spieren met amper 4 km per uur slingerend de berg omhoog. Ik fietste op een gegeven moment langs het gedenkteken van Tom Simpson en wist dat het toen niet ver meer was. Dat wist ik van de dag ervoor want de top zelf was niet te zien. De laatste bocht naar het weerstation boven op de berg is een steile en moet je van de buitenkant nemen. Of ik wilde of niet maar daar zorgde de wind wel voor. Enkele meters voor mij stond onze mecanicien een ‘vreemde’ fietser tegen te houden om niet naar beneden geblazen te worden; in de andere hand hield hij zijn fiets die als een vlieger strak in de lucht hing! Boven stonden de vrijwilligers klaar met hete thee en droge kleding. Tijd voor het nemen van een foto en de rit eens lekker te evalueren was er niet. Je wilde maar één ding. Zo snel mogelijk naar beneden. Het afdalen was zo mogelijk nog hachelijker. Zittend op de bovenbuis van mijn fiets met een been aan iedere kant om te corrigeren, daalde ik af. Het eerste stuk hooguit met 35 km per uur; daarna alsof de duivel mij achterna zat met soms 70 km per uur. Mijn vingers waren stram van de kou en het knijpen in de remmen. Het kon mij niets meer schelen. Ik moest en zou zo snel mogelijk onder die hete douche zien te geraken. Onze organisatie had een busje klaar staan voor degenen die niet meer durfden. Deze pendelden tussen de top en het 13 km punt waar ook een restaurant ligt, heen en weer. Wildvreemde fietsers uit allerlei landen, sommige sterk onderkoeld, vroegen of ze ook van deze dienst gebruik mochten maken. Het busje heeft die dag ook veel geleden!
Van de 55 renners hebben uiteindelijk maar 21 de top gehaald. Ik kwam als 4e aan in een tijd van 1 uur en 48 minuten. De nummer 1 deed er 25 minuten minder over. Ik vond het goed zat en was het goed zat! De overige renners zijn vlak voor de top of op het 16 km punt gestrand dan wel werden door de organisatie geadviseerd niet verder te gaan. Zeker voor de onervaren fietsers die daar bij zaten een verstandig besluit. Ondanks dat niet iedereen de top had gehaald was men zeer trots op wat ze wel hadden bereikt. En gelukkig zijn er geen grote ongelukken gebeurd; enkel wat valpartijen met als resultaat licht beschadigde fietsen, hier en daar een schaafwond maar bovenal een gekrenkt ego.
Die avond was het feest. Wat had de tocht ons gebracht? Iedereen was er vol over. De sterke verhalen wisselden elkaar in hevig tempo af………..alleen was er niets sterks of aangedikt aan. Het was echt gebeurd! Ik kan alleen nog geen foto’s als bewijsmateriaal overleggen. De fotograaf heeft deze dagen nog het nodige te doen. In tegenstelling tot het plan om zondagochtend huiswaarts te keren, vertrokken we zaterdagavond om 23.00 uur. Het was koud en iedereen was moe en murw gebeukt en zagen nog een nachtje in een tweepersoonstentje niet zitten. Gisterenmiddag even na twaalf uur stond ik weer in Westerhoven met mijn gezin om mij heen en een bos bloemen in de hand. Een sportieve ervaring rijker en gelukkig zeker geen illusie armer.
Het mooiste hoogtepunt komt nog: het totaal ingezamelde bedrag voor de stichting Make a Memory, met aanzienlijk minder fietsers dan de beoogde 75, bleek toch zo’n € 61.000,= te zijn. Het doel van de organisatie is om dit evenement jaarlijks terug te laten keren en steeds groter te worden. Zo is ooit ook de Alp d’HuZes en de stichting Duchenne Heroes begonnen. Natuurlijk staat ieder goed doel op zich en spreekt de één je misschien meer aan dan de ander. Ik weet dat deze stichting enorm goed en dankbaar werk doet en de mensen daarachter bewonderenswaardige personen zijn.
Ik dank een ieder die dit mogelijk heeft gemaakt.
Ralf van Heugten, RT187 Nuenen
No responses yet